คิดถึงบ้านจังคะ

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ สิ่งที่ยากที่สุดคือการต่อสู้กับจิตใจตัวเอง เข้มแข็งนะคะ สู้ๆค่ะ แล้วคุณจะผ่านมันมาได้ค่ะ

มาให้กำลังใจอีกคนนะจ๊ะ อย่าท้อ พี่ก็มีหลานอายุ16 เขาเรียนที่แคนนาดา ทุกอย่างเคยอยู่ไทยมีคนทำให้หมด แต่อยู่ตปท.ต้องทำเองทุกอย่าง แรกๆร้องไห้ทุกวัน เราก็สอนให้เขาอดทน คิดบวก เรามีโอกาสดีกว่าคนอื่นอีกเยอะแยะ ที่เขาอยากมาตปท.แต่ไม่มีโอกาสมา เมื่อเราได้มีโอกาสนั้น จงท่องไว้ว่าอดทน เดียวนี้หลานกลายเป็นเด็กเก่งกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกัน ความคิดเป็นผู้ใหญ่ แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเป็นอย่างดี สภาพแวดล้อมจะบังคับให้ตัองช่วยตัวเอง ถ้าเรารักดี เราจะได้รับประสบการณ์ดีๆ อุปสรรค จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น อีก2ปีถ้าหนูได้กลับไปไทย จะรู้ว่าเราแตกต่างจากเด็กวัยเดียวกันเยอะ สู้ๆนะค่ะ

ถ้าไม่ง่ายที่จะกลับ ก็ต้องหาเพื่อนที่นู่นครับ เข้าสังคมโซเชียลบ่อยๆหน่อย อย่าห่างเหินมากนัก หาอะไรทำแก้เหงาแก้เครียด หาเพื่อนดีๆซักคน ที่ดูจริงใจ แล้วทุกอย่งาจะดีขึ้นครับ ;)

เข้ามาเป็นกำลังใจนะคะ ขอให้น้องอดทนแล้วก็ต่อสู้กับปัญหาต่างๆ ให้ได้นะคะ :)
สิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะทำให้เราโตขึ้นไปในอีกก้าวก็ได้นะคะ
แนะนำให้น้องลองหาเพื่อน หาสังคมบ้าง อาจจะทำให้น้องอยากอยู่ที่นั่นมากขึ้น
และอาจจะทำให้มีความสุขมากกว่านี้นะคะ เป็นกำลังใจให้น้า

อยู่ที่ไหนก็มีปัญหาทั้งนั้นแหละน้อง ไม่ว่าที่ไทยหรือต่างประเทศ ถ้าเหงาก็พยายามอย่าให้ตัวเองว่าง ยุ่งๆเข้าไว้

อุปสรรคต่างๆที่ทำให้น้องเหนื่อย น้องก็ทำตัวให้มันเคยชินซะ ถ้าน้องเคยชินต่อการต่อสู้อุปสรรค น้องก็จะกล้าที่จะเผชิญกับมัน เพราะมันจะมีมาเรื่อยๆในชีวิตของคนเราน่ะ อายุ16 พี่ก็ว่าไม่เด็กนะ โตแล้วหล่ะ เข้มแข็งได้แล้ว

เรื่องสภาพของครอบครัว ถ้าเป็นปัญหาของพวกผู้ใหญ่ ก็ปล่อยให้พวกเขาแก้ไขกันเอาเอง น้องก็ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดในเรื่องเรียน สำหรับเรื่องเพื่อนๆที่น้องมีเพื่อนน้อยเพราะไม่มีเวลาให้ใคร พี่ว่าไม่น่าจะเป็นปัญหา ตัวของเรา คือเพื่อนดีที่สุดของเราค่ะ

มาให้กำลังใจอีกคนค่ะ
อย่างน้อย เราแอบอิจฉาคุณนะคะ ที่ได้มีโอกาสไปใช้ชีวิตที่ อเมริกา
อย่างว่า ต่างคนต่างความต้องการ แล้วอีกอย่าง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ตราบใดที่เรายังหายใจ
เราก้จะเจอกับปัญหาต่างๆอยู่ร่ำไป ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ
มีคน คนนึงแอบอิจฉาคุณอยู่ สู้ๆค่า ^^

พยายาม อย่าจมอยู่กับคำว่า เหงา ครับ คิดซะว่าเป็นแค่คำๆ หนึ่งที่เราตั้งขึ้นในใจ ชีวิตมีอะไรอีกเยอะที่เราต้องเรียนรู้ มีคนอีกเยอะที่ต้องต่อสู้มากๆ กว่าเรา อย่างน้อย เราก็ยังมี คุณแม่ และน้อง อยู่ด้วย ผม ออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 15 ต่อสู้เพียงลำพังด้วยตัวเองมาตลอด ล้มลุกคลุกคลาน ผ่านอะไรมาเยอะจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่การต่อสู้ทำให้ผมแกร่ง และได้เรียนรู้ชีวิต มีคนอีกเยอะนะที่อยากจะมีโอกาสเหมือนคุณนะครับ แต่เขาไม่มี อดทน และต่อสู้นะครับ อย่างน้อยข้อความ และกำลังใจที่หลายๆ ท่านได้โพสต์ ในนี้ก็บอกได้แล้วว่าคุณ ไม่ได้อยู่คนเดียวนะในโลก ผมอยู่ในอเมริกามา สิบกว่าปีแล้วก็บอกได้ว่าชินแล้วครับ โชคดีนะ
ครั้งหนึ่งในความทรงจำ :)

สู้ๆครับ ท้อก็ร้องไห้ เหนื่อยก็พัก ปัญหามันเยอะ ก็พยายามทำใจ รับรู้และปล่อยวาง มันเกิดมาไ้ด้เอง มันก็น่าที่จะคลายได้เองเช่นกัน

เป็นกำลังใจให้ครับ ตอนผมกลับจากเมกา ก็คิดคล้ายๆกัน แต่พอกลับมา ปัญหาต่างๆ ก็ยังเกิดขึ้น เพียงแต่เปลี่ยนรูปแบบ เปลี่ยนคน เปลี่ยนสถานที่ เท่านั้นเอง ทำให้ตอนนี้อยากกลับไปเมกามากๆครับ

ย้ำนะครับ ว่าขอให้ มีสติ และกำลังใจในการสู้ต่อไปครับ แล้วความพยายามที่เราทนสู้มา จะทำให้เรารู้สึกดีใจ ในอนาคตครับ

ปล ถ้าเหงา ก็แนะนำให้ ตั้งอะไรสักอย่างไว้เป็นเป้าหมายครับ แล้วทำทุกอย่างเพื่อสิ่งนั้น จะได้ลืมความเหงา :D

มาให้กำลังใจอีกคนค๊ะ ^^ แต่ขอบอกว่าน้องยังมีโอกาสดีกว่าพี่
เกิดมาจะสามสิบแหละ แต่ยังไม่เคยได้ออกนอกประเทศไทยเลยจ๊ะ
ทั้งๆ ที่อยากไปเที่ยวต่างประเทศมากแต่ยังไม่มีโอกาสเหมือน
น้องเลย....เหงาๆ ก้อมาคุยกันได้นี่ค๊ะ อย่างน้อยเราก้อ
คนไทยเหมือนกัน ถึงเราจะไม่รู้จักกันมาก่อนก็ตาม....สู้ๆ จ๊ะ

พยายามคิดและบอกกับตัวเองนะคะว่าคุณนี้โชคดีกว่าคนอื่นมากที่ได้มีโอกาสมาที่อเมริกา
แถมยังมีครอบครัวมาด้วยถึงแม้จะลำบากบ้างก็ยังมีครอบครัวอยู่ข้างๆให้บ่นให้ระบาย
บางคนมาตัวคนเดียวเหนื่อยเหงาไม่มีคนให้ปรึกษา บางคนยังไม่มีโอกาสเดินทางมาต่างประเทศด้วยซ้ำ

ตัวเราเองเคยท้อและบ่นตอนย้ายประเทศใหม่ๆว่าทำไมฉันจะต้องมาติดแหง็กอยู่ที่ประเทศนี้ด้วยเนี่ย อยากกลับไปที่ๆเคยอยู่
เบื่อและไม่ชอบที่นี่เอามากๆ ก็มีคนพูดกลับมาให้ว่า รู้รึเปล่าไอ้ประเทศที่เธอติดแหง็กอยู่เนี่ยมีกี่พันกี่หมื่นคนที่เค้าอยากจะมา
ดิ้นรนหาทางจะมากัน หัดชื่นชมในสิ่งที่เธอได้มาซะบ้างนะ.... เราก็ต้องปรับตัวและอดทนน่ะเพราะยังไงก็ต้องอยู่

คุณมาอยู่สามปีแล้ว นานพอสมควรนะไม่รู้สึกชอบขึ้นมาบ้างเลยเหรอคะ...

สู้ๆนะคะน้อง พี่เป็นกำลังใจให้ เหงามากก็หาอะไรทำให้ยุ่งๆเข้าไว้ค่ะ อ่านหนังสือบ้าง ฟังเพลงบ้าง ทำอาหารบ้าง ไปเดินเล่นบ้าง หรือจะไปช่วยเหลือสังคมพี่ก็ว่าดีนะ อาจทำให้น้องไม่รู้สึกเหงา ได้เพื่อนเพิ่มขึ้น รู้สึกว่าตัวเราเองมีคุณค่าต่อคนอื่น

ไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็รู้สึกเหงาได้ ความรู้สึกเป็นสิ่งที่ใจเรากำหนดมันขึ้นมาเอง ลองบอกกับตัวเองนะว่าจะไม่เหงา จะยิ้ม จะสู้ และอย่าพยามยามคิดว่าเราโดดเดี่ยวจนมากเกินไป อย่าจมกับความรู้สึกแบบนั้น มันจะยิ่งทำให้เราหดหู่เข้าไปอีก

พี่ว่าอากาศช่วงฤดูหนาว มันก็มีส่วนทำให้คนจิตตกได้นะ ลองหากิจกรรมข้างตนที่พี่แนะนำข้างบนทำดู อาจทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง