เรียนป.โทอังกฤษ ถ้าตกวิทยานิพนธ์ ต้องส่งใหม่ ทำให้จบช้าไปปีนึง แบบนี้แย่ไหม

อย่าคิดอะไรมากเลยครับ ระหว่างนี้ก็หางานการทำไปก่อนก็คงยังได้ครับ

หลักคิดของอาจารย์ไทยหรือฝรั่ง เหมือนกันนั้นแหละ คือ
ทำคนจากไม่รู้ให้รู้ ทำไม่เป็นคิดไม่เป็น ให้คิดเป็นทำเป็น
สร้างคนหรือพัฒนาคนนั่นเอง

ไม่คิดหรือตั้งใจ เอาลูกศิษย์ มาทำลาย หรือฆ่าแกงอะไร
เมื่องานของคุณยังไม่เข้าท่า หรือได้มาตรฐาน
ต้องเคี่ยวกันต่อไป จนได้ที่เท่านั้นเอง

ทุกอย่างจะดีเลว ขึ้นกับตัวคุณ
ว่าไปอาจารย์ เหมือนเครื่องจักร ใช้ประเมินผลงาน
งานที่ส่งเข้ามา ถ้าได้มาตรฐานไม่มีตำหนิ ก็ปล่อยผ่าน
อันไหนไม่เรียบร้อย ต้องเอาไว้แก้ไขให้ดี จนได้มาตรฐาน
อย่าคิดมาก

แย่ครับ
แต่ไม่ถึงกลับต้องตายหรอก
สุดท้ายคุณพยายามจนจบก็ถือว่าดีมากแล้ว
จบช้าจบเร็วก็จบเหมือนกัน
ดูยังรามซิเขายังให้ตั้งแปดปี
สู้ๆนะครับอย่าท้อไปก่อนละ

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ. สู้ๆนะคะ

หางานทำรอเหมือนข้างบนบอกค่ะ

แก้งานเราไปเรื่อยๆ ปรึกษาอาจารย์เรื่อยๆ

ไม่แย่หรอกค่ะ แล้วเมื่อคุณจบคุณจะภูมิใจมากกับความยากลำบากที่คุณเจอมา

ยกตัวอย่างนะคะ โดนส่งคืนตั้งแต่ชื่อเรื่อง - พรอพเพอร์ซอลก็คืนทั้งที่อ่านของเราดีรึยัง ยังสงสัย แอดไวเซอร์นัดเราแล้วไม่ว่างเองซะงั้น ฯลฯ

เมื่อจบมาแล้วคุณจะรู้สึกว่างานที่ผ่านมานั้นมีคุณค่า ยิ่งเห็นใครเอางานเราไปอ้างอิง ต่อยอด .....

เอางานให้ลูกๆดู ให้เป็นกำลังใจของลูกให้อดทนพยายาม ปริ้นท์เอาไปเข้าเล่มอีกรอบ.....

ไม่รู้จะบรรยายยังไงดี เอาเป็นว่างานจบออกมาเมื่อไหร่คุณอาจจะจะรู้สึกว่า งานคุณดีกว่างานเพื่อนอิตาเลี่ยนคนนั้น ดีกว่างานเพื่อนญ๊่ปุ่นที่ดูเขาไม่ได้เอาจริงเท่าคุณ ที่เขาจบไปก่อน...

ถ้างานไม่ได้แย่จนเกินไปผมว่าน่าจะให้ผ่านทุกคนนะครับ
ทำตามที่ sup แนะนำ ก็น่าจะผ่านเหมือนกันครับ

ถามว่าแย่ไหมผมว่าไม่หรอกครับ
แต่มันจะมีผลต่อเกรดโดยรวมนะสิครับ
อย่างที่รู้ว่าเมืองไทยมองเกรดเป็นอย่างแรก
เขาไม่สนว่าทำไมคุณถึงไม่ผ่าน ก็อาจเป็น effect อย่างที่ในการสมัครงานครับ

เข้าใจสถานการณ์คุณเพราะเป็นคนเรียนจบช้ากว่าเกณฑ์ทั้งป.โทและ(ว่าที่)ป.เอก

การเรียนระดับ postgrad ที่มีการเขียนงานในความควบคุมของอาจารย์ที่ปรึกษา นอกจากจะอาศัยมันสมองพอควรแล้วยังต้องอาศัย "โชค" อย่างมหาศาล ไม่ว่าจะเป็นการเลือกอ.ที่ปรึกษา หัวข้องาน มหาวิทยาลัย ช่วงเวลาที่เรียน ฯลฯ ทั้งหมดล้วนเป็นปัจจัยที่ช่วย "ผลัก" ให้งานก้าวหน้าหรือ "ฉุด" ให้งานถอยหลังหรือจมดิ่งได้อย่างเหลือเชื่อ

คนเรียนแนวเดียวกัน หัวข้องานคล้ายกัน ภาควิชาเดียวกัน แต่อ.ที่ปรึกษาคนละคน อาจทำให้ชีวิตนักเรียนสองคนต่างกันเป็นหน้ามือหลังมือ ในทางกลับกัน อาจารย์ที่ปรึกษาคนเดียวกันคุมงานหัวข้อแนวเดียวกัน แต่ต่างช่วงเวลา ก็อาจทำให้ชีวิตของเด็กในที่ปรึกษาช่วงเวลานั้นต่างกันได้เช่น ช่วงปีที่ว่างมาก ก็คุมงานและให้คำปรึกษางานได้รวดเร็วฉับไว ปีที่รับตำแหน่งบริหารหรือมีปัญหาสุขภาพ ก็แทบจะหายไปจากชีวิตนักเรียน ยังไม่นับกรณีที่อ.ที่ปรึกษาถูก"ด้านมืด"ครอบงำ กล่าวคือเห็นนักเรียนมีฝีมือทำวิจัยก็เก็บไว้ใช้งานตัวเอง ถ่วงเวลาไว้จนเลยกรอบเวลาที่ควรจะจบ

หลายคนพยายามบอกเรา่ว่า "เรียน postgrad อย่าเปรียบเทียบกับคนอื่นเพราะโปรเจคใครโปรเจคมัน ต่างกรรมต่างวาระ จบเร็วจบช้าเปรียบกันไม่ได้" แต่เมื่อเราเห็นคนที่ไม่ได้เก่งกว่าเราแต่ "โชคดี"กว่าเรามากๆ (อ.ที่ปรึกษาเข้าใจเนื้องาน เข้าใจกรอบเวลารับทุน เข้าใจความรีบของเรา ลดสโคปงานให้แคบและซับซ้อนน้อยลง ฯลฯ) จบเร็วไปก่อน ก็ทำให้คิดท้อใจไม่ได้

จบช้าไปปีีหนึ่งก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนักหนาถ้าคุณไม่มีปัญหาเรื่องแหล่งทุน

ขอ "ตบบ่า" เป็นกำลังใจให้ อยากบอกคุณว่า "อย่าเปรียบเทียบกับคนอื่น" แต่พูดไม่ออกเพราะตัวเองก็ทำใจกับเรื่อง "โชคเข้าข้าง" (กรณีของคนใกล้ๆตัว) ไม่ค่อยได้เหมือนกัน

ป.ล. ความเห็นเรามาจากประสบการณ์ส่วนตัว ไม่รู้ที่มาที่ไปคุณว่าตกวิทยานิพนธ์เพราะคุณพลาดหรือเพราะอาจารย์คุณไม่ตั้งใจคุมคุณตั้งแต่แรก แต่คุณต้องเดินหน้าอย่างเดียวเท่านั้น Chin up!

เรียนโท สาขาภาษาอังกฤษ หรือ ว่าเรียนโทที่uk คับน่ะ

แวะมาอ่าน ต้องขอบคุณความเห็นที่ 2 ที่เป็นเสมือนตัวแทนอาจารย์มาอธิบาย
และ คห 7 ที่โดนใจจริงๆ เป็นหนึ่งในชนกลุ่มน้อยที่จบช้า และต้องต่อเวลาเหมือนกัน

เรียนอยู่ในเมืองไทย ยังจบช้าเลยค่ะ T_T