ประสบการณ์เกือบตาย ที่เมืองไทยไม่เคยได้สำผัส

สวัดดีค่ะ เรามาเล่าความโง่งี่เง่าของตัวเองน่ะค่ะ เรื่องเกิดที่เรามีโอกาสได้ไปเรียนที่ ประเทศไต้หวัน ค่ะ แล้วที่ไต้หวันตอนนั้นก็จัดงาน ฟลอร่า เอ็กซโปร พอดี เด็กไทยที่เรียนอยู่ที่นั่นก็มีการจับกลุ่ม ฝึกรำกัน เพื่อไปโชว์ที่ซุ้มประเทศไทยอ่ะค่ะ เราจับกลุ่มกับเพื่อนๆพี่ๆน้อง อีก4 คน ทีนี้เราก็นัดซ้อมกันที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ด้วยความที่เราไม่คุ้นทางเลย ปกติเดินทางมาที่มหาลัยนี้โดยรถไฟ แต่วันนี้เราดันเดินทางโดยรถโดยสารประจำทาง ทีนี้ก็หลงสิคะ ภาษาก็ยังอ่านไม่ค่อยออก ลุ้นว่ามันจะไปจอดตรงๆไหน แต่ในที่สุดเราก็หาที่ลงได้น่าจะห่างจากมหาลัยกิโลนึงได้ ด้วยความที่เป็นคนขี้กังวล กลัวเพื่อนรอซ้อม ดูเวลาก็ช้ามากๆๆๆแล้ว เราก็รีบๆๆเดิน

ทีนี้ เราเจอทางรถไฟที่มาประจำนั่นแหละค่ะ มันขนานไปกับทางเดินเข้ามหาลัย เราก็คิดด้วยสมองสั้นๆว่า เฮ้ย เดินลัดทางนี้เร็วกว่า เท่านั้นแหละค่ะ ไม่มีไม้กั้น ไม่มีใครห้าม วิ่งไปบนทางรถไฟเลยค่ะ ขวามือของเราคือ ร่องน้ำขนาดใหญ่ มีที่ยืนเว้นจากทางรถไฟ ประมาณ 2-3 ฟุต ด้านซ้ายเราก็ร่องอีกแหละค่ะ คือไม่มีที่ให้หลบอะไรได้เลย ด้วยความที่คิดน้อย วิ่งๆๆๆ แต่ซักพักเห็นรถไฟกำลังวิ่งมา ด้วยความเร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก รถไฟที่นั่นเร็วมากค่ะ มันกำลังมาแล้ว แต่เราไม่มีที่ให้หลบเลย ทำไงดีๆๆๆ เหงื่อตก เอ้า ยืนต้อนรับละกัน เรายืนทำตัวให้เรียบไม่ต้านลมที่สุดอ่ะค่ะ คือ ถ้ารถไฟ มันมีอะไรยื่นออกมาจากตัวคันมันนิดเดียวละก็ เราคงไม่ได้มาโพสวันนี้อะค่ะ และแล้ว ในที่สุด มันก็วิ่งผ่านไป คิดว่ามันวิ่งผ่านเราไป ไม่น่าถึงนาทีนะคะ แต่ช่วงเวลานั้น มีแต่ความช็อค สมองหยุด มือสั่น เท้าสั่นเลยอ่ะค่ะ และในเมื่อมันวิ่งมาแล้ว ครึ่งทาง เราจึงรีบวิ่งให้มันพ้นๆๆจากที่นรกตรงนี้ แป๊บเดียวมีสายตรวจยืนยืนเป่า นกหวีด ปิ๊ดๆๆสุดเสียง พร้อมทำท่าโบกมือให้เราเข้าข้างทางสุดแรงเขา เราก็ยิ่งตกใจใหญ่เลย (ไปเมืองนอก ไม่อยากเจอตำรวจเลย) วิ่งๆๆ อะไรวะ เงยหน้าขึ้นมอง ไม่ถึง 5 นาทีที่รถไฟขบวนแรกผ่านไป มันมาอีกแล้ว

สาบานเลยนะคะ เราลืมนึกจริงๆว่าที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย จำได้ว่าทางรถไฟในเมืองไทยนี่ เพื่อนเราชวนพาเดินข้าม แถมยังเดินเรื่อยๆไปจนสุดทางแถวๆ บางขุนศรีอ่ะค่ะ เราไม่คิดว่า ที่นี่รถไฟมันจะเยอะขนาดนี้ แค่ระยะทางที่มองเห็นเนี่ย ไม่น่ายากอะไร แต่มันไม่เป็นอย่างที่คิดอะค่ะ พอขบวนที่สองจะถึงเรารีบวิ่งไปให้ทันยืนแท่นที่เขาทำไว้ใหญ่ๆหน่อยข้างๆรางรถไฟ ที่นี่ยืนได้ กว้างอยู่ค่ะ แต่แบบ นึกถึงสิว่าทางนิดเดียว แต่เรากำลังวิ่งเข้าประสานงากับรถไฟเลยนะ555+ จากนั้นเราก็รีบวิ่งไปให้พ้นทางรถไฟ ในขณะที่เราวิ่งอยู่ เราจำได้ลางๆว่า เด็กไต้หวันที่เห็นเรา เขาอึ้งมาก ว่าเราทำไมโพล่มาจากทางนั้น แต่เราเดินไม่หยุด ไม่หยุด จ้ำๆๆ เพราะว่า สมองช็อต คิดว่าที่นี่ไม่ปลอดภัย ต้องไปให้ถึงที่แล้วค่อยหยุด แต่แป๊บเดียว เพื่อนขี่มอร์ไซค์มา แล้วก็เรียกตะโกนชื่อเรา เท่านั้นแหละ เราทรุดกองกับพื้นเลย น้ำตามันมาจากใหนไม่รู้ ใจสั่น ตัวสั่น ปากสั่น ไปหมด เพื่อนบอกว่า เฮ้ยทำไมมาทางนั้น ทำไมไปเดินตรงนั้น มันอันตรายมากกกก เราตอบไม่ได้แล้วค่ะ 555++

ใครมันจะคิดละคะ ว่าทางรถไฟต่างประเทศ จะมีรถไฟวิ่งขนาดนั้นอ่ะ เราไม่เคยคิดถึงเลย เราประมาณว่าน่าจะ นานๆมาเหมือนๆเรานี่แหละ และคิดว่าเด็กประเทศเขาก็คง เดินลัดทางนี้เหมือนกัน T^T ประเทศไทยจ๋า เราเกิดมาไม่เคยเห็นรถไฟวิ่งในไทยเยอะขนาดนั้นอ่ะ เราไม่ชินนนนนนนนนนนนนน