แล้วเราก็พบกันในวันหนึงวังเวียง

ก่อนมาไม่ได้หาข้อมูลอะไรมากมาย เพราะบรรจุเอาไว้นานแล้ว เพียงแค่อัพเดทเรื่องการเดินทางและระยะเวลาที่จะไปถึง จากที่เคยรับรู้มาว่าจากเวียงจันทน์ไปวังเวียงนั้น 4-6 ชม. ณ วันนี้เปลี่ยนไปแล้วด้วยความเจริญ ถนนที่ถูกปรับปรุงใหม่ทำให้เราใช้เวลาแค่เพียง 3 ชม.ครึ่งเท่านั้น ก็ยกความดีให้กับฝีเท้าของคนขับที่ขยันทำเวลาเหลือเกินแม้จะหวาดเสียวตามไหล่เขา โค้งหักศอก ที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะมีเพื่อนบนถนนคันไหนสวนทางมา ขอข้ามกระบวนการต่างๆ ตั้งแต่ข้ามสะพานมิตรภาพไทย-ลาว จ.หนองคาย มาจนถึงหน้าด่าน ตม.ลาว ผ่านมายังเวียงจันทน์แล้วพุ่งสู่วังเวียงทันที

ลืมรูป ^^ ไม่ได้โพสนาน

แวะซื้อเป็ปซี่ลาวเสียหน่อย

มหาวิทยาลัยแห่งลาวที่เวียงจันทน์..ระหว่างทางผ่าน

กว่าจะได้ทานอาหารเย็นและเช็คอินที่พักก็ 3 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว ปล่อยเวลา 1 วันไปกับการเดินทาง เตียงอุ่นๆ ผ้าห่มนุ่มหนาของเราอยู่ที่ วิลล่าวังเวียงริเวอร์ไซด์ (Villa Vang Vieng Riverside) ชื่อก็บอกว่าอยู่ติดริมแม่น้ำซอง และแม้จะอยู่ริมตัวเมือง แต่ก็โชคดีที่วิวริมน้ำของเราสวยมาก ทำให้เจริญอาหารเช้าขึ้นเยอะเลย (มื้อเช้าหากสามารถทานในโรงแรมได้ก็จงทานเสียให้อิ่ม เพราะปากอย่างเราๆ อาจจะไม่ถูกปากกับอาหารมื้อต่อๆ ไปตลอดทั้งวันของที่นี่ที่มีแค่รสจืดและเค็ม)

วิลล่าวังเวียงริเวอร์ไซด์ (Villa Vang Vieng Riverside)

ดูโรงแรมกันต่อ

เมืองเล็กๆ ในหุบเขาที่เคยเป็นเพียงแค่ทางผ่านไปหลวงพระบาง ผ่านวันเวลาของการค้นพบ ค้นหาของนักท่องเที่ยวหลายเชื้อชาติ เหล่านักแสวงหาต่างแบกเป้มาใช้ชีวิตกันแบบสุดขีด ความมึนเมาในรสแห่งความสุขและธรรมชาติที่เราโหยหา ผันพาให้ความน เงียบเปลี่ยนแปลงไป การเดินทางเข้ามาของผู้คนย่อมพาเรื่องราวเข้ามาเปลี่ยนแปลง ในขณะที่ชาวบ้านพร้อมจะเปิดรับเพื่อให้ได้มาซึ่งรายได้ บ้านเรือนหลายแห่งถูกเปลี่ยนไปเป็น เฮือนพัก ที่ดินถูกสร้างเป็นโรงแรม .สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหม เหมือนอย่างที่เราเห็นๆ กันที่ปายและเชียงคาน แต่ไม่อยากรู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาเพราะหัวใจเราจะชาชินกับความสุขฉาบฉวยที่เข้ามาบดบังความน่ารักของสถานที่แห่งเหล่านี้

แม้แต่ในตัวเมืองมุมไหนๆ เราก็อยู่ท่ามกลางหุบเขา

มาที่นี่ทำอะไรหากไม่ได้มีเวลาเหลือเฟือที่จะนั่งเก็บเกี่ยวความรู้สึกและพักหัวใจได้หลายคืน ก็จงปลุกชีพจรที่เท้าแล้วก้าวออกไปเสาะหาเพื่อมาให้ถึงถ้ำจังหรือถ้ำจั่ง เดินทางง่ายๆ ใกล้ๆ ตัวเมือง ก่อนเข้าไปแวะซื้อปี้หรือตั๋วกันก่อนด้วยล่ะ ของเค้าไม่ได้เข้าไปกันฟรีๆ เดินข้ามสะพานสีส้มที่แทบจะเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่แล้วที่ใครไปใครมาก็ต้องถ่ายรูป ช่วงที่เดินขอมองตรงไปข้างหน้าอย่างเดียวพอ ขืนมองไปด้านล่างที่มีแต่น้ำมีหวังใจหวิววาบเดินไม่ไหวแน่ๆ

^^

ก่อนจะเริ่มเหนื่อยเผื่อใครหิวข้างทางเขาก็มีร้านน้ำ ร้านขนมว่างเล็กๆ ให้ได้ติดไม้ติดมือกันไปกิน ขนมครกเอย (คล้ายขนมครกบ้านเราแต่เค้าใช้แป้งเขียวๆ ทำอย่างเดียว) มันเผาเอย ข้าวโพดเอย รังผึ้งย่างเอย ก็แล้วแต่งว่าอยากจะลิ้มอะไร

แวะมาชมรีวิวด้วยคน เด่วปีใหม่จะตามไปมั่ง

มาถึงตีนถ้ำมองขึ้นไป..โอวพลังขาของฉันยังดีอยู่ใช่ไหม?? ถามตัวเอง ก่อนจะปีนบันไดสูง 147 ขั้นแบบถี่ๆ บริหารหน้าขา ขึ้นไปชมหินงอกหินย้อยแล้วจินตนาการกันว่าเป็นรูปอะไร บ้างก็ว่าเป็นพระบิณฑบาต บ้างก็ว่าเป็นเจ้าแม่กวนอิม แต่ต่อมจินตนาการของเรามันเสื่อม มองไม่ค่อยออกว่าอะไรเป็นอะไร เลยเอาเวลาไปใช้กับการได้โผล่ออกไปตรงจุดสูงสุดเพื่อชมวิวแบบ 360 องศาของเมืองเล็กๆ แห่งนี้จนเต็มอิ่มเสียดีกว่า

เหมาะกับการเก็บแบบพาโนรามาจริงๆ

เพราะเดินขึ้นอย่างทารุณสำหรับคนไม่ค่อยได้ออกกำลังกายไปแล้วตอนเดินลงมาเลยตัวเบาเพราะเป็นบันไดธรรมดาไม่ต้องระวังอะรมาก ทำให้มีโอกาสได้แวะมองสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ผลิดอกตามข้างทางบ้างเป็นระยะๆ ตรงด้านล่างของตีนถ้ำจังนี้เป็นแอ่งน้ำที่ไหลออกมาจากหุบเขาในถ้ำ น้ำใสมาก เลยทำให้หลายต่อหลายคนอดกระโดดเล่นไม่ได้

เรียกเหงื่อกันต่อกับเป้าหมายต่อไปที่ต้องนั่งรถเครื่องผ่านเส้นทางดินแดงที่ฝุ่นคลุ้งตลอดทางที่แสนไกล แต่ผืนนา ฟ้า เขา ทำให้เราหายสนใจฝุ่นแดงๆ เหล่านั้นไปได้ ถ้ำปูคำที่เคยมีเรื่องเล่าว่าเมื่อก่อนเคยมีปูสีเหลืองทองคำอาศัยอยู่ในถ้ำนี้เป็นจำนวนมากแต่ก็อย่างว่าถูกจับมากินหมดทุกวันนี้เลยเหลือแต่ชื่อ แต่ไกด์ก็ยังปูทางเอาไว้ให้ว่าใครเข้าไปแล้วมีโอกาสได้เจอเจ้าปูทองคำเหล่านี้จะโชคดี ผู้แสดงหาโชคทั้งหลายใจก็มา เดินขึ้นด้วยความสมบุกสมบัน ระยะไม่สูงเท่าถ้ำจังก่อนมาไกด์บอกไว้อย่างนความวิบากเยอะกว่ามากนักไม่เห็นบอกเลยล่ะคะคุณไกด์ เราต้องอาศัยจับราวไม้ไผ่ที่มีไว้ได้แค่ประคอง จะโถมไปทั้งตัวก็คงหักเป็นแน่แท้ ไม่มีบันไดให้เห็น เป็นเพียงแค่หินที่ซ้อนกันเป็นชั้นๆ กับร่องรอยของการถากถางเอาไว้ก่อนนักผจญภัยหน้าจนเป็นทางเดินขึ้นลงใจมาแล้วนี่ กลัวอะไรที่สุดแล้วไปได้แค่ไหว้พระนอนด้านบน แต่ให้เข้าไปลึกกว่านี้อีกคงไม่ไหวเพราะเราไม่ได้เช่าไฟฉายขึ้นมาด้วย มาถึงด้านบนถึงได้ อ๋อจุดเช่าไฟฉายทางด้านล่างเพื่อการณ์นี้นี่เอง ข้างในมืดและลื่นมากในบางจุด และยังมีทาดเลี้ยวให้ลุยเข้าไปได้อีกนี่เอง เดินเข้าไปแบบไหนแต่ไม่อยากกลับแบบนั้นก็ค้นหาเส้นทางใหม่ที่กายเราพร้อมกว่ากลับมาปากถ้ำมันสนุกตรงนี้นี่ล่ะ ความหฤหรรษ์ของเส้นทางนี้คือการลง ขึ้นว่ายากและชันมาก ลงนี่ต้องนั่งถัดลงมากว่าครึ่งทาง คนกลัวความสูงคงต้องขอลาแน่นอน หลังจากขึ้นไปวัดใจว่าจะอดทนปีนได้สักแค่ไหน ลงมาเจอเครื่องดื่มเย็นๆ บรรเทาเหนื่อยแบบนี้ก็ดีขึ้นเยอะ ..ขอตัวไปนั่งชิลๆ ดูฝรั่งกระโดดน้ำที่บลูลากูนดีกว่า

ดูเส้นทาง

ข้างในปากถ้ำที่เราไปไ้ด้แค่นี้

ระหว่างทางไปถ้ำปูคำมีชาวบ้านที่ทอผ้าขาย เป็นผ้าขาวม้าพื้นเมืองในราคาไม่แพง ผืนละ 100-120 มีเวลาก็ลองให้รถจอดแวะเยี่ยมชม

เด็กน้อยพยายามกวนแม่เพื่อให้ได้มาซึ่ง....

เส้นด้าย เส้นไหม เส้นแห่งชีวิต

บนเส้นทางที่เต็มไปด้วยฝุ่นแดงเราเลือกที่จะมองไปทางด้านข้างดีกว่า

^^

น่ามองกว่าเยอะ

ผ่านไปครึ่งวันออกแรงเสียจนหอบ ช่วงบ่ายเป็นเวลาผ่อนคลายของใครหลายๆ คนกับกิจกรรมที่เคยเป็นสิ่ง Adventure ที่สุดของที่นี่มาก่อน แต่ตอนนี้ถูกตัดตอนด้วยเหตุการณ์ไม่ค่อยดีก่อนที่เราจะเดินทางมาไม่นาน เลยทำให้เจ้าทูปิ้ง หรือยห่วงยางในแม่น้ำซองนั้น ทำได้แค่ลอยไปเรื่อยๆ จนถึงปลายทาง ไม่มีที่พักให้ได้โหนสลิงโรยตัวลงน้ำ หรือสไลด์เดอร์ยักษ์แบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ตลอดจนบาร์สองฝั่งน้ำที่เคยมีอยู่เป็นระยะๆ กับเสียงเพลงคึกคักให้บรรดานักท่เที่ยวได้โยกหัวโยกคอกันอย่างเมามันส์นั้นก็หายไปด้วย เหลือแค่แห่งเดียวตรงสวนทุเรียนด้านบนโน้นซึ่งเราไปไม่ถึง แต่จริงๆ แล้วเราแอบดีใจที่ไม่ได้เห็นภาพเหล่านั้น

เล่าถึงทูปิ้งก็จริง แต่ไม่ได้เล่นนะ ตามประสาคนกลัวน้ำเลยทำใจแข็งนั่งแค่เรือยนต์ชมวิวสองฝั่งลำน้ำซองไปเท่านั้นเอง (นี่ก็ข่มใจมากแล้ว) เรือลำนึงนั่งได้ 2 คน กับคนขับ 1 คน พอให้ได้มองทัศนียภาพอย่างทั่วถึงแบบไม่มีใครบังใคร สายน้ำ ภูเขา ท้องฟ้า เป็นความสุขทางสายตาที่อยู่คู่กันเสมอ ในห้วงเวลาที่ไม่ต้อเก็บอะไรไปคิด ใช้ชีวิต 1 ชั่วโมงในการเสพเอาธรรมชาติเหล่านี่ไว้ให้ได้มากที่สุด อิ่มให้พอ เพื่อมีแรงเผชิญเรื่องราวในชีวิตกันต่อไป ระหว่างทางหันไปทักทายเพื่อนฝูงจากเรืออีกลำ หรือแม้แต่ฝรั่งที่ลอยทูปิ้งมาก็ยังหันไปยิ้มให้กันได้ แม้ไม่รู้จักกันแต่ความสุขที่เราต่างมีก็ทำให้เราอยากจะแบ่งปันใหรอยยิ้มให้แก่กัน ธรรมชาติสร้างภูเขาหินปูนเหล่านี้ไว้ให้อยู่คู่กับผืนแผ่นดินแห่งนี้ วิจิตรดีแท้ที่เมื่อมีสายน้ำผ่านตรงกลางทำให้ความธรรมดากลายเป็นสิ่งสวยงามและอัศจรรย์ใจ หมดเวลาของวันไปพร้อมๆ กับการบอกลาแสงตะวันฉันมาถึงเสียที..วังเวียง

เราต่างมุ่งไป..

ฟ้ากว้างกว่าใจเราจะคาดคิด

ชีวิตนึงจะเอาอะไรนักหนา

แค่บางอย่างที่เราต้องผ่านไป

เรือลำน้อย..ที่พาเราล่องไปในลำน้ำ

ร่ำลาแสงตะวัน

เช้าวันใหม่เราแบกร่างที่ไม่ค่อยสมประกอบเพราะตะลุยกันแบบลืมดูสังขารไปเมื่อวาน รีบตื่นมาเสพบรรยากาศยามเช้าเอาไว้ให้เต็มที่ก่อนจากลา เบื้องหน้าคือสะพานใหญ่ที่ทอดข้ามฝั่งให้ชาวบ้านได้สัญจรและใช้ชีวิต เด็กไปโรงเรียน ผู้ใหญ่ไปทำงาน แม้แต่หมามันยังข้ามมาฝั่งนี้ แต่ไม่อาจรู้ได้ว่ามันข้ามมาทำอะไร ?? ฉากหลังเป็นภูเขาหินปูนขนาดใหญ่มีหมอกจางๆ เป็นสายไล้ไปกับแนวเขา งดงามเกินกว่าจะเอ่ยคำใด

เช้าสุดท้าย

ยังงดงามเหมือนเดิม

แม้ความสุขจะอยู่ใกล้ตา แม้การค้นหาจะอยู่ไกลเท้า แต่เราก็อยากจะไปให้ถึง ให้พบ ให้ได้สบตากับสิ่งที่ธรมชาติสรรสร้างมาเหล่านั้น อำลาเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่นี่ ซึ่งเราได้พิสูจน์แล้วว่ามีอยู่จริง ปลยทางใหม่อยู่ที่ใดไม่อาจรู้ สักวันการเดินทางคงมีภาคต่อ .เนอะ

เก็บตกที่พักหน่อยค่ะ