เวลาไปเที่ยว แล้วเจอกับคนประสบอุบัติเหตุ คุณจะหยุดช่วยหรือไปต่อ

เวลาไปเที่ยว แล้วเจอกับอุบัติเหตุ คุณจะหยุดช่วยหรือจะไปต่อ..

ที่ผมถามแบบนี้มีที่มาที่ไปครับ ส่วนตัวเดินทางไปเที่ยวบ่อย ไปกับน้องๆเป็นกลุ่ม มีหลายครั้งระหว่างเดินทางเราได้เจอกับคนประสบอุบัติเหตุแบบซึ่งๆหน้า และเจอกับคนประสบอุบัติเหตุยามค่ำคืนในที่เปลี่ยวๆ กลุ่มผมมีน้องคนหนึ่งอยู่อาสากู้ภัย ส่วนตัวผมเคยอบรมการปฐมพยาบาลเบื้อต้นมาและเป็นหัวหน้าพยาบาลโรงเรียนมาก่อน ความรู้ยังพอมีบ้าง บางครั้งก็ได้งัดเอาความรู้มาใช้เมื่อเดินทาง

ครั้งแรกที่ผมเจอคือ การเดินทางไปเที่ยวเขื่อนลำปาว จังหวัดกาฬสินธุ์ ด้วยความอยากดูพระอาทิตย์ตกดินบริเวณสะพานเทพสุดา ก็เลยทำให้ขากลับต้องมืดค่ำ ยิ่งกลับทางหางเขื่อนด้วยแล้วถนนหนทางยิ่งลำบาก พอค่ำคนที่สัญจรไปมาก็ไม่มีแล้ว มันเปลี่ยว มันเงียบมาก แต่ด้วยความอยากลองก็เลยไปดูเพราะยังไม่เคยมาเส้นนี้เลย

ขับรถมาได้สักระยะหนึ่ง ถนนโล่งๆเปลี่ยวๆ นานๆทีมีรถวิ่งสวนกัน ผมก็เจอกับรถมอไซด์คันหนึ่งล้มอยู่ริมถนน แต่ไม่เจอคน ขับรถเลยไปนิดหนึ่งน้องก็บอกว่าจอดๆๆ ผมก้เลยจอดรถน้องก็บอกว่าลงไปดูดีกว่าพี่รถใครมาล้มตรงนี้
ผมเลยถอยรถกลับมาตรงที่รถมอไซด์ล้ม น้องมันก็เลยลงจากรถแล้วใช้ไฟฉายส่องดู ปรากฏว่าเจอวัยรุ่นสองคน นอนอยู่ในพงหญ้า คนหนึ่งนั่งอยู่แต่ลุกไม่ได้ แต่อีกคนนอนอยู่ ผมกับน้องๆเลยลงไปช่วยกันดูและพยายามช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ก่อน

ขณะเดียวกันน้องผมก็ใช้เครื่องวิทยุที่ติดตัวมาติดต่อไปยังกู้ภัยชุมชน แจ้งว่ามีคนประสบอุบัติเหตุ ให้รีบมาด่วนขอรถพยาบาลด้วย..

ผมกับน้องอีกกลุ่มก็พยายามช่วยเหลือทั้งสองคน ซึ่งจากที่ดูและได้กลิ่นแล้ว เมาเหล้าชัวร์ เมามากด้วย ผมก็พยายามถามว่าไหวมั๊ยน้อง ลุกได้มั๊ย น้องอีกคนลุกขึ้นมาบอกว่าไหวครับพี่ ดูเพื่อนให้ผมหน่อย ซึ่งผมก้ไปดูคนนี้หัวแตก คางแตก แขนถลอกเลือดไหลมาก พอช่วยให้ลุกแค่นั้นก็กลับโดนด่าออกมาเป็นชุดๆเลย ประมาณว่ามรึงมายุ่งอะไรด้วย กูไม่เป็นไร..

สักพักพอตำรวจมาถึงกับเจ้าหน้าที่ อปพร มาถึงผมกับน้องๆก็อึ้งกับคำถามที่ว่า คุณเป็นคนชนเหรอ... ผมก็เลยรีบบอกว่าไม่ได้ชนครับ ขับผ่านมาแล้วเจอเลยลงมาช่วย และโทรแจ้งกู้ภัยมาช่วย ผมไม่ได้ขับชน กว่าจะเคลียร์กันรู้เรื่องนานมาก โชคดีที่ผมมากับน้องๆเกือบ 10 คน เลยช่วยกันพูดเลยรอดตัวไป น้องบอกว่า เฮ้อ!!!ไม่น่าลงมาช่วยเลย

ครั้งที่สองขับรถไปเที่ยวนครพนมกับน้องๆ ก็เจอกับกับรถกระบะชนกับรถเก่ง อยู่บนเขาภูพาน ผมกับน้องๆ ก็จอดรถลงไปช่วยกัน โชคดีที่ไม่มีใครเสียชีวิต แต่เจ็บหนักอยู่ 2 คน ซึ่งเป็นคนขับรถทั้งคู่ ผมเลยให้น้องช่วยวิทยุเรียกกู้ภัยและเรียกรถพยาบาลที่อยู่ใกล้สุดมาด่วน

ตำรวจและกู้ภัยมาถึง ก็ช่วยกันหามคนเจ็บส่งโรงพยาบาล นาทีนั้นเมียเจ้าของรถเก่งก็พุดว่า คุณตำรวจค่ะกระเป๋าฉันหาย ตำรวจเลยถามว่าหาดีแล้วเหรอ ฉันหาดีแล้วไม่มีเลย พูดพลางมองมายังกลุ่มผม น้องๆเห็นกระเป๋าเขาหรือป่าว ผมเลยพูดว่าป่าวครับ ไม่เห็น ตำรวจ จริงๆนะ ครับไม่เห็นจริงๆ น้องจะไปไหนกัน ผมเลยบอกว่าจะไปไหว้พระที่นครพนมครับ พอดีขับรถผ่านมาเห็นเลยลงมาช่วยครับ....

ระหว่างที่ผมคุยกับตำรวจสายตาของเมียเจ้าของรถเก่งหันมามองด้วยสายตาประมาณว่า ฉันไม่เชื่อ.... น้องผมพอขึ้นรถได้ก็พูดว่า ลงไปช่วยจะขอบใจสักคำก็ไม่มีแถมหาเรื่องให้อีกตะหาก

ครั้งที่สามผมไปเที่ยวทุ่งแสลงหลวงกับน้องๆ ขากลับเจอรถเก่งชนกับเสาไฟฟ้าข้างทาง ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม เห็นแบบจะๆเลย ผมเลยบอกน้องว่าจอดๆๆๆลงไปช่วยเขาหน่อย เห็นมั๊ยเขานั่งนิ่งอยู่หน้ารถ เดี่ยวไฟไหม้เขาหรอก ที่ผมพูดแบบนี้เพราะว่ารถนั้นมีควันเริ่มพวยพุ่งออกมา ผมกลัวว่าไฟจะไหม้ หากไม่มีใครช้วยเกรงว่าคนขับจะโดนไฟคลอก

ไม่ต้องจอดหรอกพี่ เดี่ยวก็โดนดีเหมือนกับครั้งที่แล้วหรอก ไม่เข็ดหรือไง ช่วยคนทีไรโดนทุกที ผมไม่กล้าจอดช่วยแล้ว เดี่ยวก็มีคนช่วยหรอก มีบ้านคนอยู่ ผมก็ได้แต่หันไปมองและภาวนาให้มีคนช่วยคนขับออกมา

ในตอนนั้นผมก็เคืองน้องเหมือนกันนะที่ไม่ยอมจอดช่วย แต่พอนั่งคิดแล้วมันก็ใช่ของน้องเขา เพราะหลายครั้งที่เราจอดรถลงช่วยคนอื่นเรากลับกลายจะเป็นผู้ร้ายทุกที อันนี้ผมก็เข้าใจในหัวอกของน้องเหมือนกัน น้องมันก็อยากช่วยแต่ด้วยกลัวว่าช่วยแล้วจะโดนข้อกล่าวหาตามมาทีหลัง ให้ต้องแก้กันอีก

แล้วเพื่อนๆละครับ หากเจอแบบนี้จะคิดอย่างไร ช่วยหรือไม่ช่วย เอาแบบจากใจจริงไม่ต้องตอบแบบนางงามนะครับ