(CR) เชียงราย เช้าหนึ่งซึ่งสายหมอกถามถึง: Anantara สามเหลี่ยมทองคำ

ฟรอยด์พูดไว้ว่า "เราต้องรักนะ ไม่งั้นเราจะเจ็บป่วย" เป็นประโยคที่สวยจริงสำหรับผมและเก็บไว้เตือนตัวเองบ่อยๆเวลาที่เริ่มจะเกลียดหรือวิบใส่ใคร แต่บางครั้งก็แปลงประโยคเพื่อบอกกับเธอบ่อยๆว่า "เราต้องเดินทางนะ ไม่งั้นเราจะเจ็บป่วย"
ผมมาเชียงรายครั้งแรกตอนเรียนมหาลัย ซึ่งก็สิบปีกว่ามาแล้ว หลังจากนั้นก็ปล่อยเชียงรายไว้อย่างนั้น ไม่ได้ขึ้นไปสัมผัสมันอีก ย้อนไปสิบปีก่อนผมมาเชียงรายคนเดียว แบกเป้โบกรถชาวบ้านขึ้นภูชี้ฟ้า สมัยนั้นดินแดนบนนั้นยังไม่สงบ ทหารไทย ทหารลาวเดินกันคึกค้ก ตอนเช้าขึ้นไปดูทะเลหมอกยังถูกกำชับว่าห้ามเดินออกนอกเส้นทางนะ ถูกยิงไส้แตกไม่มีใครช่วย
ยังจำได้แม่นตอนนั้นไฟฉายก็ไม่มีต้องเจาะขวดน้ำโพราลิส ใส่เทียนข้างในพาขึ้นภูตอนตีสี่ครึ่ง หนาวก็หนาว ลมแรงมากแถมเจอทหารไม่รู้ชาติไหนเดินไปเดินมาอีก แต่สุดท้ายก็ปลอดภัยดี สำหรับเชียงรายคงหลงเหลือเรื่องราวเพียงเท่านี้ในหัว
แต่วันนี้เราไม่ได้เดินทางคนเดียวอีกแล้ว มีเธอที่หลับอยู่ใกล้ๆเป็นแรงใจทั้งบนถนนจริงๆและถนนชีวิต อะไรที่เสี่ยงแบบนั้นคงทำไม่ได้อีก
การมาครั้งนี้จึงเป็นการเดินทางที่แตกต่างจากครั้งนั้นมาก และหลังจากสัมผัสเชียงรายแม้ระยะเวลาสั้นๆก็สามารถบอกได้ว่าที่นี่คือดินแดนศักดิ์สิทธื์ที่งามสมบูรณ์พร้อม
รูปในหลวงกับสมเด็จย่าดูแล้วเราแทบจะพบไปซะทุกที่ ร้านเล็กร้านน้อยมีภาพเหล่านี้เต็มไปหมด เติมความขลังให้ดินแดนแห่งนี้ขึ้นไปอีก