ไปเที่ยวที่ไหนไกล ๆ ดันเจอคนรู้จักแบบไม่คาดคิดไหมครับ ?

เจอค่ะ ประหลาดมาก

ไม่ได้สนิทกัน แค่เคยร่วมชั้นเรียนแค่ 2 เทอมตอนอายุ 19 หลังเรียนจบ

-ไปเจอที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษเตรียมไป ตปท.อายุ 21

-ไปเดินชนกันที่ซานฟรานซิสโก อายุ 22

-เจอที่ญี่ปุ่น อายุ 25

-ไปซื้อรถเจอที่โชว์รูม อายุ 28

-บ้านเค้าทองหล่อ บ้านเราตลิ่งชัน เจอที่ร้านอาหารย่านแจ้งวัฒนะ เมื่อไม่นานมานี้


ต้องได้เจออีกแน่เลยค่ะ

เคยเจอหลายครั้งครับ ที่ประทับใจก็
ตอนนั้นผมไปเที่ยวเหนือแล้วข้ามไปลาวกันเกือบสี่สิบคน
ไปเที่ยวที่กันดารพอสมควร ไม่น่าจะมีคนไทยข้ามไปเที่ยวเท่าไหร่
เขาพาไปแวะศาลเจ้า แล้วมีคนเอาอาหารมาเลี้ยงพระเลี้ยงคนอยู่ ศาลเจ้าไม่น่าจะมีคนมาเที่ยวเท่าไหร่
ก็นั่งกินกันไปได้ซักพักหันไปเห็นอาม่าแถวบ้านที่ไม่ได้ได้เจอกันนานมาก แกไปอยู่กับลูกที่กรุงเทพมาหลายปี
วันนี้วันเกิดแก เลยเอาหาหารมาถวายหลวงพ่อที่แกนับถือที่ลาวนี่
แล้วตั้งใจว่าวันนี้ใครมาศาลเจ้าจะเลี้ยงให้หมด บังเอินมาเจอคนบ้านเกิดอีก
ทีนี้หละน้ำหูน้ำตาไหลร้องให้ดีใจใหญ่ สั่งลูกหลานมีอะไรรีบไปยกมาบริการเต็มที่
ก่อนหลับยังอุตส่าห์นั่งรถเข็นมาส่งพวกเราที่หน้าวัด ล่ำลากันอยู่นานเลยครับ

>>เมิร์ฟเจอฮะ เค้าเป็นผู้จัดการที่ออฟฟิศเมิร์ฟเอง คือวันนั้นลางานจะไปเที่ยวกับเพื่อนฮะ แต่ว่าเพื่อนๆล่วงหน้าไปแล้ว เมิร์ฟกับแฟน(ตอนนั้น)ตามไปทีหลัง ด้วยความที่เสียดายพักร้อน ก็เลยโทรมาฝากเพื่อนที่ออฟฟิศลาป่วยให้หน่อย ผู้จัดการก็โทรมาถามว่าป่วยเป็นอะไร ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมาทำงานก็ได้ เราก็รู้สึกผิดนะฮะ อิอิ จำได้ว่าไปหัวหิน เมิร์ฟกับแฟนก็ขับรถไปเรื่อยๆ จนเห็นมีรถจอดอยู่ข้างทาง แฟนเราด้วยความที่เป็นคนดีก็เลยจอดรถแล้วลงไปถามรถคันนั้นว่าเป็นอะไร เมิร์ฟก็ตามลงไป ปรากฏว่าเป็นรถของผู้จัดการเมิร์ฟเองฮะ พอเห็นหน้าเท่านั้นแหล่ะ 55+ ผู้จัดการถามว่า คนป่วยนี้มาหาหมอไกลขนาดนี้เชียวหรอ เมิร์ฟก็พูดอะไรไม่ออก 55+ ได้แต่ขอโทษๆๆๆ ผู้จัดการบอกว่าไม่เป็นรชไรหรอก แต่ขอเอาเรื่องที่เจอเมิร์ฟไปเล่าให่คนที่ออฟฟิศฟัง ซึ่งนั่นร้ายแรงกว่าดุ ว่าเราตรงนั้นซ๊ะอีก 55+ แถมเอามาสาธยายด้วยว่า เจอเมิร์ฟไปกับแฟนผู้ชาย ล๊อหล่อ 55++ กลับมา แถลงข่าวไม่ไหวเลยฮะ อิอิ

เคยมีเหมือนกันค่ะ เป็นเพื่อนที่รู้จักกันจากการเขียนไดอารี่ออนไลน์
อยู่ไทยไม่เคยเจอกันเลยค่ะ เพราะตอนนั้นเพื่อนอยู่ทางเหนือ เราก็อยู่จ.นนทบุรี
แล้วต่างคนก็ต่างไป work&travel แต่คนละรัฐกันค่ะ

มาเจอกันที่ timesquare นิวยอร์ก ในใจเราก็คิดจะเจอมั้ยน๊าา เพราะเห็นเด็กไทยมาเที่ยวเยอะดี
จังหวะนั้น เหมือนภาพหยุดหมุนค่ะ เราหันไปมองคนไทยกลุ่มนั้น แล้วเห็นเพื่อนเราซึ่งไม่เคยเจอมาก่อน
แล้วเราก็ตะโกนเรียกชื่อเลยค่ะ ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอกัน อึ้งไปเลยเหมือนกันค่ะ

อ่านเรื่อง คุณเสมิร์ฟละ ฮาครับ ทำให้นึกถึงเรื่องของเพื่อนคนหนึ่ง
คือคุณเธอทำงานอยู่ ฝ่ายที่เป็นศูนย์กลางประสานงานอะไรแบบนี้
แล้วเธอดันหายตัวไป ประมาณว่า ลาด่วน ไปชลบุรี (เราอยู่ภาคเหนือ)
แล้วด้วยความที่ ช่วงนั้น ที่ทำงาน มีงานยุ่งเหยิงมาก พอฝ่ายประสานงานคนหายไป
มันก้อ อิรุงตุงนังไปอีก ที่สำคัญ คงมีคนโทรถามเรื่องงานมากเกิน เธอเลยปิดเครื่องหนีไปเลย

แต่ด้วยความที่พวกเราเป็นเพื่อนเธอไง ด้วยความปรารถนาดี
ก็มานั่งวิเคราะห์กันว่า เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า แล้วเธอไปไหน ไปชลบุรี ไปทำไมเหรอ
จะว่าไปเที่ยวก็ฉุกเฉินเกิน แล้วไปกับใคร ทำไมปิดเครื่อง (สนิทกันมาก รู้จักครอบครัวเธอดี) ก็คาดเดาไปต่าง ๆ นานา

ด้วยความที่งานมันยุ่งมาก ก็อยู่สะสางงานกันจนค่ำ เลยเวลากลับไปทานที่บ้านแน่ ๆ ก็เลยชวนกันไปหาไรกินข้างนอก ซึ่งไม่เคยไปกินข้าวมื้อค่ำกันครบเซตแบบนี้นานมากแล้ว
คนเลือกร้านก็ดันเลือกร้านหมูกระทะ ที่อยู่ไกลจากที่ทำงานมาก ซับซ้อนอีก ต้องไปถนนสายนี้ ตัดทะลุซอยไป อีกที่เข้าไปในหมู่บ้านอีก กว่าจะตาม ๆ กันไป 20 ชีวิต เล่นเอาหิวกันตาลายเลยครับ นอกจากอาหารจะอร่อยสมกับความลำบากแล้ว ร้านนี้ยังมีเซอร์ไพร์

คุณเธอฝ่ายประสานงานนั่งกินหมูกระทะอยู่ร้านนั้นพอดี กับ ผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง
พวกเราเห็นก็คุยกันว่า "เฮ้ย นี่พวกเรามากินหมูกระทะไกลถึงชลบุรีเลยเหรอ " เล่นเอาฮากันน้ำหูน้ำตาไหล คุณเธอซึ่งนั่งอยู่อีกโต๊ะก็ได้แต่แอบค้อนมาทางพวกเรา คงคิดว่า ทำไมซวยแบบนี้ มาร้านที่ลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ ยังดันมาเจอกันอีก แถมมากันฟูลทีม 20 คนอีก

ทุกวันนี้เธอก็แต่งงานมีลูกกับผู้ชายคนนั้นแล้ว และมุข หมูกระทะชลบุรี ก็ยังใช้เล่นกันได้มาจนถึงทุกวันนี้

ฮ่าๆ ชอบทุก คห. ทุกเรื่องเล่าข้างบน อ่านสนุกดีค่ะ

หลายๆ ครั้งมักจะเจอคนรู้จักที่ไม่ได้เจอกันมานานแล้วบนเครื่องบินค่ะ บ่อยมากๆๆๆ
หลายไฟล์ทหลายเส้นทางแล้ว บางคนเจอกันทั้งขาไป และ ขากลับก็มี

หรือ ไม่อีกทีก็เจอกันที่ล็อบบี้โรงแรมโดยบังเอิญค่ะ

หรือ บางครั้งเจอที่ร้านอาหารในต่างประเทศ

ปีที่แล้วไปทำงานที่มะนิลา ฟิลิปปินส์ ซึ่งไม่ค่อยมีคนไทยไปนะเท่าไหร่ เดินๆ ห้างอยู่เห็นคนอ้วนๆ ตัวใหญ่ขาวออร่าเด่นมาแต่ไกล สรุปเป็นเพื่อนมหาลัยผมเอง มันมาประชุมเลยได้เที่ยวกันเลย

เจอเพื่อนสมัยมัธยมที่เกาหลีค่ะ เราเป็นลูกค้า เค้าขายอีทูดี้อยู่ เค้าเห็นเราก็เรียกชื่อ แต่เรายังงงอยู่ ใครหว่า (เรียนห้องเดียวกันมา6ปี แต่ไม่ได้เจอกันเกือบ10ปี) เราไปเที่ยว แต่เค้าไปต่อโทกับเอกที่เกาหลี ที่เราจำไม่ได้เพราะเค้าน่ารักขึ้นมาก เหมือนสาวเกาหลีเลย ^^

เจอคะ อย่างไปจังหวัดที่ไม่ค่อยมีใครเที่ยวแล้วนะเจอแบบเมียตัวจริงไม่ควงดันควงมากับกิ๊ก ทั้งที่เรารู้จักเมียตัวจริงและรู้จักทั้งครอบครัวเพื่อนนะ พอเวลาเราเจอหน้าเมียตัวจริงของเพื่อน เหมือนเพื่อนเราจะส่งกระแสร์จิตทางสายตาในลักษณะขอร้องอย่าได้ปากสว่างปากเรื่องมีกิ๊กกับเมียนะ ไอ้ส่วนเมียก็ไม่รู้ผัวมีกิ๊ก ก็ชมผัวดีอย่างโน้นดีอย่างนี้ ฟังเลยเพลีย ได้แต่นั่งหัวเราะบางทีก็แกล้งชมต่อหน้าว่า "จ๊ะสามีน่ารัก"

ของเราไม่เข้าข่ายเท่าไหร่ แต่อยากเล่า อิอิ

เรามีเพื่อนอยู่คน สมัยมัธยม ม.3 เราโดนรถชน เพื่อนเราคนนี้ ช่วยพาเราไปหาหมอ พาไปส่งบ้าน แล้วยังแวะมาเยี่ยม ซึ้งน้ำใจมาก พอจบ ม.3 ก็แยกย้ายกันไป ไม่ได้เจอกันอีก

พึ่งจะมาเจอเมื่อ ไม่กี่เดือนนี่เอง และคุณเธอก็กำลังจะแต่งงาน ที่ระยอง ด้วยความดีที่เพื่อนคนนี้เคยมีให้เรา ทำให้เราอยากไปร่วมงานแต่งเธอค่ะ ซึ่งเราก็ไป และก็ได้ถ่ายรูปมาลงเฟส

เพื่อนเราอีกคนเคยทำงานด้วยกัน เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนนี้ไปอยู่อเมริกา เห็นรูปในเฟสเรา ก็ถามว่า "อ้าวเธอรู้จักเพื่อนเราด้วยเหรอ รูปในงานแต่งอ่ะ เพื่อนเราสมัยมัธยม"

อิชั้นก็งงเป็นไก่ตาแตก ถ้าเธอรู้จักกันสมัยมัธยม ชั้นก็ต้องเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่สมัยมัธยมสิ แต่ชั้นพึ่งจะรู้จักเธอตอนทำงานเองนะ
เพื่อนเลยบอกว่า เจ้าบ่าวอ่ะ เพื่อนเขา

เราก็ถึงบางอ้อ

"เพื่อนเธอ กับ เพื่อนชั้น สมัยมัธยม แต่งงานกัน" โลกกลมจริง ๆ

เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อนครับ
ขับรถเที่ยวอยู่ดีๆ เห็นรถคันหน้าแต่งคุ้นๆ เลยบอกเพื่อนว่าเหมือนรถพ่อแกว่ะ
เพื่อนนั่งหลังชะโงกหน้ามาดู ใช่เลย รถพ่อ แต่มากับใครมาทำไม
เพื่อนจัดการโทรเลยหาพ่อเลย คราวนี้พอพ่อรู้ว่าลูกสาวอยู่ข้างหลังละซิ่งหนีอย่างไว เราก็แกล้งกวดตาม
ตามกันไกลอยู่ ฝั่งพ่อก็ห้อเต็มเหยียดหายไปได้
งานนี้เป็นอันรู้กัน พ่อเพื่อนมาเที่ยวกับเมียน้อยแน่นอน

เอามั่ง

1. เจออ.ที่ปรึกษาตอนป.ตรี ตอนไปเรียนต่อที่เมืองจีน เรากำลังเดินๆ อยู่ในนิทรรศการศึกษาต่อประเทศไทย จู่ ๆก็มีคนเรียกชื่อจริงเรา เราก็เอ๊ะ ใครวะ บังอาจ หันไปอ.ที่ปรึกษา ตอนป.ตรี ยืนโบกมือ แบบดีใจสุด ๆ โลกมันกลมแท้หนอ

2. เจอรุ่นพี่ที่คณะ ตอนขึ้นรถเมล์ในลาสเวกัส แบบว่าไปทำงานในเวกัสในโครงการ work and travel แล้วกำลังจะขึ้นรถเมล์กลับบ้าน เจอรุ่นพี่ที่มาเวิร์คเหมือนกัน แต่พี่แกไปเยลโล่ว์สโตนนะ แล้วแกมาเที่ยว งงเลย ในไทยไม่ค่อยเจอ มาเจอที่นี่

3. เจอลุงกับป้าที่เป็นเจ้าของร้านอาหารไทยที่เคยไปทำอยู่ตอนไปเวิร์ค ในลาสเวกัส บนบีทีเอส ทั้งเราทั้งเค้า ตกใจกันยกใหญ่ ว่าอะไรยังไงที่ไหนเมื่อไหร่ โอ้ว...งง

4. ตอนอยู่ออส ไปรับจ้างเป็นเด็กในร้านอาหารไทย เจอพี่รหัสตัวเองมากินข้าว ถามว่าเป็นไงมาไง ดีใจกันใหญ่ เราเองก็ดีใจที่ได้เจอพี่เขา

5. อันนี้อาจจะไม่เข้าเค้า แต่โลกกลม พี่ที่เช่าบ้านอยู่บ้านหลังเดียวกันตอนอยู่ออส เป็นเพื่อนของสายรหัส และพี่ถ่ายรูป ด้านหลังเราไปโพสต์ในเฟสพี่เขา สายรหัสเราก็เม้นว่า หลังน้องคนนี้คุ้นมาก ๆ สรุปรู้จักกันเป็นวงกลมซะงั้น

6. ไปสอบเข้าทำงานของบริษัทสายการบินแห่งหนึ่ง เจอเพื่อนสมัยเรียนป.ตรี นั่งอยู่ข้างหลัง เพื่อนจำไม่ได้ แต่เราจำมันได้

7. ที่สนามบินแอลเอ ตอนกำลังจะกลับบ้าน เจอเพื่อนที่เคยทำค่ายเดียวกัน กำลังนั่งรอไฟล์ท อยู่ตรงข้าม แค่นั้นยังไม่พอ เจอเพื่อนน้องสาวกำลังนั่งรอกับเพื่อนด้วย - -* งงมาก แต่แอบดีใจ

เหมือนจะมีอีกแต่คิดไม่ออกล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ

คุณ กุหลาบคิมหันต์ครับ ข้อ 5.ของคุณ ผมชอบคำว่า "รู้จักกันเป็นวงกลม" จังเลยครับ

ตรุษจีนปี2540 ผมไปเที่ยวเชียงใหม่ และแม่ฮองสอน คนเดียว

เย็นวันหนึ่งผมเดินขึ้นไปไหว้พระธาตูดอยกองมู เดินไปได้ระยะหนึ่ง มีผูัใจดีขับรถขึ้นไปจอดรับรับผมขื้นไปด้วย

เมื่อไหว้พระ แล้วก็เดินถ่ายรูป และชมทิวทัศน์ ไป รู้สีกแว๊ปว่าเห็นคนรู้จักแต่ไม่คิดว่าจะใช่ เลยไม่ได้สนใจ

เดินไปเดินมา มาปะกันแหม อ้าวใช่เลยนี้ญาติพี่สะไภ้นี่เอง เขามากับเพื่อน ผมเลยโชคดีมีเจ้าเลี้ยงมื้อเย็น

ขอบคุณครับ

เคยค่ะ

มีน้องๆจะมา W&T แบบ internship 1 ปี

ในวันที่จะไปเจอน้องๆวันแรก เราก็ไปหาน้องคนที่รู้จักที่อพาร์ทเมนท์ แต่ไม่เจอ เพื่อนๆน้องบอกว่า
น้องออกไปซื้อของเข้าห้องกับกลุ่มเพื่อนๆอีกกลุ่ม เราก็ไปตามหาน้อง ขับรถไปเจอกลุ่มเด็กไทยเดินอยู่และเจอน้องคนที่จะไปหาด้วย และในกลุ่มน้องนั้น เราได้เจอเพื่อนที่เราไม่ได้เจอกันเลย กว่า 6 ปีที่ดิฉันย่้ายมาเรียนที่อเมริกา

เพราะเราไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่มาเรียน เลยไม่รู้ว่าเพื่อนมาจะอยู่เมืองที่เราเรียนอยู่ เพื่อนก็ไม่รู้ว่าเราอยู่ที่นี้

ดีใจมากๆ ที่ได้เจอเพื่อน อยู่กันที่นี้จนครบ 1 ปี ดีใจสุดๆที่ได้มีเพื่อนที่รู้จักกันมานานเป็นเพื่อนกันที่นี้
ตอนนี้คิดถึงเพื่อนมากหลังจากกลับไปแล้ว คิดว่ากลับเมืองไทยเมื่อไหร่ จะไปเจอกันอีกแน่ๆค่ะ

เรื่องนี้แฟนเจอค่ะ ฝากมาเล่า
ตั้งแต่เรียนจบ ไม่เจอกับเพื่อนคนนี้มา 10 ปี
พอไปประชุมที่สเปน ดันไปเจอกัน ณ แหล่งท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง
แฟนเค้าจำไม่ได้หรอก แต่เพื่อนเค้าทักขึ้นมาก่อน
แฟนมาบอกทีหลัง ว่าที่จำไม่ได้เพราะตอนเรียนเพื่อนคนนี้เป็นหนุ่ม แต่ที่เจอที่สเปนหน่ะ สวยเชียว...

ไม่เคยเจอและไม่อยากเจอค่ะ ไม่ใช่อะไรนะ น้ำหนักขึ้นสิบกว่าโลหลังจากออกจากงาน อายมาก-_-''

เคยแต่เจอคนไม่รู้จักแน่เป็นดารา นั่งเครื่องบินติดกัน 3 ครั้งต่างเวลาต่างสถานที่ แถมเจอตอนไปซื้อ iPhone อีก นี่เรียกว่าบังเอินหรือเปล่าไม่แน่ใจ (ดาราคนนั้นคือ คุณพีท ทองเจือ). ตอนไปซื้อโทรศัพท์เค้าก็ยิ้มให้เหมือนจำเราได้

มีกรณีเป็นเด็กแลกเปลี่ยน AFS. ประเทศฟินแลนด์ เมื่อจบโครงการก็เดินทางกลับเมืองไทยมาเรียนต่อ 4 ปั จบป.ตรี ทำงานอีก3 ปี มีโอกาสพาแม่ไปเที่ยวออสเตรีย ระหว่างที่เดินเล่นในเมืองเวียนนา สวนกับผู้หญิงฝรั่งคนนึง ต่างชงักหันมามองกัน เสร็จแล้วก็วิ่งมากอดกัน ปรากฏว่าเป็นลูกสาวของ Host. ที่เคยไปอยู่ด้วยที่ฟินแลนด์ เค้ามาเรียนหนังสือที่ออสเตรีย

เจอที่เมืองไทย หรือที่ฟินแลนด์ก็แปลกแล้ว แต่เจอกันที่ออสเตรียเหลือเชื่อมาก ๆ